5. MOJA KSIĄŻKA

Już dziś w sprzedaży ukazała się moja książka (http://allegro.pl/seryjni-i-wielokrotni-mordercy-i5816940668.html), będąca monografią poświęconą seryjnym mordercom. Jest ona wynikiem wielu lat badań, które poświęciłem na analizę ich wzorców zachowań w celu lepszego profilowania psychologicznego popełnianych przez nich zbrodni. Książka poza sylwetkami sprawców, przedstawia przede wszystkim psychologiczne aspekty działania seryjnych morderców i rozwój ich dewiacji.  

 

http://allegro.pl/seryjni-i-wielokrotni-mordercy-i5816940668.html

Polecam osobom, które zawodowo stykają się z omawianą tematyką, studentom oraz wszystkim zainteresowanym tym tematem.

Spis treści:

Wstęp

Część I. Zagadnienia ogólne

Rozdział 1. Rys historyczny seryjnych i wielokrotnych morderstw

1.1. Gelles de Rais (Retz)

1.2. Vlad Tepes ( Dracula)

1.3. Elżbieta Batory

1.4. „Kuba Rozpruwacz”

1.5. Theodor „Ted” Robert Bundy

1.6. Mary Flora Bell

1.7. Przegląd  epok w dziejach seryjnych i wielokrotnych morderstw

1.8. Liczba aktywnych seryjnych i wielokrotnych morderców

1.9. Definicja seryjnego i wielokrotnego mordercy

1.10. Istniejące typologie sprawców

Rozdział 2. Metodologia badań własnych

2.1. Cel przeprowadzonych badań

2.2. Badane zmienne

2.3. Hipotezy badawcze

2.4. Zastosowane narzędzia badawcze

2.5. Sposób przeprowadzenia badań

Część II. Motywacje i model kształtowania się skłonności przestępczych u                       seryjnych i wielokrotnych morderców – Zespół ZSF

Rozdział 3. Osobowość seryjnych i wielokrotnych morderców

3.1. Zaburzenia osobowości u seryjnych i wielokrotnych morderców

3.1.1. Psychopatia (osobowość dyssocjalna, antysocjalna)

3.1.2. Osobowość narcystyczna

3.1.3. Osobowość schizoidalna

3.1.4. Osobowość paranoicznae

3.1.5. Osobowość chwiejna emocjonalni

3.2. Przykłady opisów osobowości sprawców…

3.3. Stereotypy dotyczące seryjnych i wielokrotnych morderców

Rozdział 4. Sprawcy o motywacji seksualnej

4.1. Sadyzm seksualny

4.2. Rozwój sadystycznych skłonności seksualnych u seryjnych i                    wielokrotnych morderców

4.3. Opis sadystycznych fantazji u seryjnych morderców  –                       Anatolij Sliwko

4.4. Zwierzenia sadystów seksualnych w kontekście działań seryjnych i                        wielokrotnych morderców (badania własne)………………………...

4.5. Seryjni mordercy z lubieżności

4.5.1. Dusiciele - Mariusz S. „Wampir ze Stefankowic”

4.5.2. Sprawcy torturujący swoje ofiary (Znęcacze) – Bogdan Arnold.

4.5.3. Nekrofile - Edmund Kolanowski

4.5.4. Wampiryzm – opis zjawiska

4.5.4.1. Stanisław Rachubiński

4.5.5. Kanibale – Jeffrey Dahmer, Issei Sagawa i Karl Denke

4.6. Seryjni gwałciciele mordujący swoje ofiary – Paweł Tuchlin

4.7. Seryjni „gniewni” gwałciciele mordujący swoje ofiary –                       Piotr Stasiuka, Julian Koltun

4.8. Parafilie współwystępujące z sadyzmem u seryjnych i                        wielokrotnych morderców

4.8.1. Fetyszyzm

4.8.2. Pedofilia

4.8.2.1. Mariusz Trynkiewicz, Tadeusz Kwaśniak

Rozdział 5. Sprawcy o motywacji emocjonalnej

5.1. Sprawcy emocjonalni: podtyp sadystyczny - Karol Kot,                       Daniel  Wojtkiewicz

5.2. Sprawcy emocjonalni: podtyp mściwy – Krzysztof Gawlik,                         Władysław Baczyński

5.3. Sprawcy emocjonalni: podtyp impulsywny – Lesław W.

Rozdział 6. Sprawcy kierujący się motywacją instrumentalną

6.1. Sprawcy kierujący się motywacją instrumentalną: podtyp                           manipulacyjny -Władysław Mazurkiewicz

6.2. Sprawcy kierujący się motywacją instrumentalną: podtyp                        rabunkowy – Gang zabijający właścicieli kantorów, Gang                         zabijający staruszki

6.3. Sprawcy kierujący się motywacją instrumentalną: podtyp                                 kryminalny – Daniel Szymanowski

6.4. Sprawcy kierujący się motywacją instrumentalną: podtyp płatny                         zabójca – Sławomir Połeć

Rozdział 7. Kwestie poczytalność i choroby psychiczne seryjnych morderców…..

7.1. Motywacja urojeniowa u seryjnych morderców –                       Richard Trenton Chase

7.2. Upośledzenie umysłowe i organiczne zaburzenia osobowości -                          Leszek Pękalski

7.3. Osobowość mnoga (zaburzenia dysocjacyjne)

Rozdział 8. Model kształtowania się skłonności przestępczych u seryjnych i                      wielokrotnych morderców - zespół ZSF

8.1. Istniejące teorie na temat kształtowania się skłonności do                         popełniania seryjnych morderstw

8.2. Zaburzenia psychiczne

8.3. Sadystyczne tendencje

8.4. Frustracje występujące u sprawców

8.5. Współdziałanie czynników wchodzących w skład zespołu ZSF

8.6. Praktyczne zastosowanie wiedzy na temat zespołu ZSF

Część III. Profilowanie psychologiczne i psypsychogeograficzne – oparte na                     stylu działania sprawcy i jego motywacji

Rozdział 9. Tworzenie profilu psychologicznego

9 .1. Historia profilowania

9.2. Rodzaje profilowania

9.3. Sporządzanie profilu

9.3.1. Dane techniczno-medyczne

9.3.2. Analiza wiktymologiczna

9.3.3. Analiza miejsca zdarzenia i ramy czasowe zdarzenia

9.3.4. Analiza śladów behawioralnych

9.3.5. Rekonstrukcja przebiegu zdarzeń

9.3.6. Modus operandi i podpis sprawcy

9.3.7. Motywacja sprawcy

9.4. Charakterystyka sprawcy

Rozdział 10. Typologia seryjnych i wielokrotnych morderców oparta na ich stylu                       działania – sprawcy metodyczni i epizodyczni

10.1. Sprawca metodyczny - Joachim Knychała

10.2. Sprawca epizodyczny: Adam Z. „Wampir z Kowar”

Rozdział 11. Cechy charakterystyczne oraz sposób działania seryjnych i                        wielokrotnych morderców

11.1 Ogólny opis badanej grupy

11.2. Lokalizacja terenu działania sprawcy                         (od jakich czynników zależy?)

11.3. Wybór ofiary i sposób jej pochwycenia

11.4. Przygotowanie narzędzi do popełnienia zbrodni

11.5. Obchodzenie się z ofiarą

11.6. Sposób pozbycia się ciała ofiary

11.7. Zabieranie rzeczy należących do ofiary i  powrót na miejsce                           zbrodni

11.8. Praktyki zastępcze

11.9. Alkohol

11.10. Karalność

11.11. Częstotliwość ataków

11.12. Możliwości sprawców

11.13. Działanie w grupie

11.13. Przystosowanie do życia w społeczeństwie

Rozdział 12. Model profilowania psycho-geograficznego – oparty na stylu                                działania i motywacji sprawców seryjnych i wielokrotnych                      morderstw

12.1. Profilowanie psycho-geograficzne

12.2. Instrukcja zastosowania modelu profilowania                          psycho-geograficznego opartego na stylu działania sprawcy

12.3. Podsumowanie

Uwagi końcowe

Bibliografia

Mery Flora Bell

Mary Flora Bell jest najmłodszą seryjną morderczynią we współczesnej historii. W 1968 roku zamordował 2 kilkuletnich chłopców. W momencie popełniania swoich zbrodni miała zaledwie 11 lat.

    Mary urodziła się w Scotswood na terenie Newcastle, biednej dzielnicy gdzie przestępczość i przemoc domowa była normą. Jej matka była niezrównoważona psychicznie prostytutką i zaszła w ciąże z Mary w wieku 16 lat. Ojciec był nieznany. Wedłóg niektórych doniesień matka próbowała przynajmniej raz zabić córkę i upozorować wypadek. Sama dziewczynka utrzymywała, że matka zmuszała ją do prostytucji od piatego roku życia.

    Mary wyglądała jak zwyczajna, sympatyczna, mała dziewczynka jednak już od najmłodszych lat biła inne dzieci, znęcała się nad zwierzętami, kradła i dopuszczała się aktów wandalizmu. Ponieważ w Scotswood takie zachowania były codziennością nikt nie zwracał na to uwagi.

25 maja 1968 roku Mary udusiła czteroletniego Martina Browna, najprawdopodobniej bez udziału osób trzecich. Martin był kuzynem Mary. Jego ciało znaleziono potem w opuszczonym budynku przeznaczonuym do rozbiórki. Następnego dnia po morderstwie Mary, razem z trzynastoletnią przyjaciółką Normą świętowała swoje urodziny. Żeby uczcić ten fakt dziewczynki zdemolowały żłobek znajdujący się w okolicy a Mary zostawiła w nim kartkę z napisem, że morderca Martina jeszcze wróci. Policja zignorowała ten fakt, uznając informację za głupi żart.

31 lipca 1968 roku zaginął 3-letni chłopiec o imieniu Brian. Mary wraz z Normą pomagały siostrze zaginionego, Pat Howe, w poszukiwaniach. Dziewczynka była zaniepokojona, ponieważ chłopiec zawsze bawił się blisko domu a w dodatku pamiętała że kilka tygodni wcześniej znaleziono zwłoki Martina Browna. Mary i Norma udawały zainteresowanie poszukiwaniami, choć obie wiedziały, gdzie jest jego ciało. Szukały go w przemysłowej części miasta blisko kolei, gdzie często bawiły się dzieci. Policja znalazła Briana w nocy. Jego ciało było przykryte trawą. Chłopiec został uduszony. W pobliżu znajdowała się para popsutych nożyc i pukiel jego włosów. Zwłoki dziecka miały ślady cięcia na udach i okaleczone genitalia. Na brzuchu była wycięta litera - M. Stwierdzono ponadto, że morderca musiał wrócić na miejsce zdarzenia już po uduszeniu ofiary, ponieważ okaleczenia zostały dokonane później.

   Mieszkańcy Scotswood wpadli w panikę. Wśród przesłuchiwanych przez policję dzieci były Mary i Norma. Na początku nie wyróżniały się one niczym szczególny, z czasem jednak krąg podejrzanych zawęził się wokół nich. Wtedy Mary rzekomo przypomniała sobie, że widziała w dniu zabójstwa pewnego ośmiolatka, który zaczepił Briana i uderzył go bez powodu. Opisała też nożyce, które miał mieć ze sobą. Wskazany przez nią chłopiec miał jednak alibi, gdyż tej nocy był na lotnisku. Nożyce stanowiły natomiats dowód rzeczowy niepodany do publicznej wiadomości. Mary musiała coś ukrywać.

    Pogrzeb ofiary odbył się 7 sierpnia, uczestniczył w nim Detektyw Dobson. Mary także przyszła na cmentarz. Dziewczynka cały czas śmiała się i zachowywała jakby śmierć chłopca była dla niej dobrą zabawą. Gdy Dobson przesłuchał kolejny raz z Normę, powiedziała mu ona, że Mary przyznała się jej, do zabójstwa Briana. Zabrała ją nawet na miejsce zbrodni, by to udowodnić. Opowiedziała jej że ścisneła jego szyję i podniosła do góry. Norma twierdziła, że był martwy, gdy go zobaczyła, a Mary była dumna ze swojego czynu.

     Podczas przesłuchania samej Mary detektyw udawał, że miał świadka, który widział ją i ofiarę. Przyłapał ją kilkakrotnie na kłamstwie. W końcu odmówiła odpowiedzi. Przyprowadził ją wtedy na miejsce zbrodni. Nie mogła ukryć strachu. Zapewniała, że to Norma zabiła Briana na jej oczach, a ona próbowała ją powstrzymać. Norma miała też wrócić na miejsce zbrodni i próbować okaleczyć ciało.

Oficerowie śledczy zainteresowali się też śmiercią Martina Browna. Na jego pogrzebie Mary również zachowywała się nieprzyzwoicie. Bardzo chciała zobaczyć go leżącego w trumnie. Badania włókien zabezpieczonych na miejscu obu zbrodni dowiodły, że pochodzą one z sukienki Mary. Dziewczynka została aresztowana i przewieziona na posterunek. Strażniczki opisały ją jako inteligentną i zuchwałą. Jej zwierzenia czasem nimi wstrząsały. Pewnej nocy  złapała kota który dostał się do jej celi. Chwyciłą go za szyję, na rozkaz puszczenia go miała odpowiedzieć: on nic nie czuje, lubię ranić słabszych. Inna strażniczka zeznała, że Mary opowiadał że chciałaby zostać pielęgniarką, by móc robić zastrzyki ponieważ lubi kaleczyć innych. Biegli psychiatrzy opisali ją jako inteligentną, potrafiącą manipulować ludźmi i niebezpieczną. Była niezdolna do odczuwania wyrzutów sumienia. W pierwszym kontakcie mogła wydawać się jednak urocza. Normę uznano za opóźnioną w rozwoju i podatną na manipulację.

     1968 roku Mary Bell została uznana za winną, jednak nie morderstwa, a jedynie spowodowania śmierci z uwagi na fakt, że biegli stwierdzili, że działała w warunkach ograniczonej poczytalności. Badania psychiatryczne, wykazały występowanie u niej klasycznych symptomów psychopatii. Wyrok brzmiał: uwięzić na życzenie Jej Królewskiej Mości. Dziewczynke uwięziono w poprawczaku na czas nieokreślony.

Mary Bell wyszła na wolność 14 maja 1980 r. w wieku 23 lat. Przyznano jej nową tożsamość. W czasie pobytu w poprawczaku zaszłą w ciążę. Córka nie wiedziała nic o przeszłości swej matki, dopóki miejsce ich pobytu nie zostało wykryte przez dziennikarzy. Władze starały się zachować anonimowość dziecka aż do osiągnięcia pełnoletności. 21 maja 2003 r., brytyjski sąd najwyższy przyznał im dożywotnią ochronę. 

Na podstawie własnej monografii "Seryjni i wielokrotni mordercy" 

                                                                  Mery w chwili ujęcia

                                      List napisany przez Mery po zamordowaniu chłopca

                                                             Nastoletnia Mery Flora Bell

Albert Fish

Albert Hamilton Fish amerykański seryjny morderca, kanibal, sadysta, masochista i pedofil. Podejrzany o zamordowanie co najmniej pięciorga dzieci, sam przyznał się również do torturowania co najmniej setki innych małoletnich ofiar. Kiedy sąd skazał go na karę śmierci przez krzesło elektryczne, powiedział: "To dopiero będzie przeżycie, umrzeć na krześle...". W trakcie wykonywania wyroku miał nawet podobno pomagać katu przy podczepianiu elektrod.

Dzieciństwo i młodość

Albert Fish urodził się w Waszyngtonie. Jego ojciec, Randall Fish, kapitan statku pływającego na rzece Potomak, zmarł 15 października 1875. Ponieważ pani Fish nie radziła sobie z samotnym wychowaniem czwórki dzieci, najmłodsze z nich, Albert, zostało oddane do Sierocińca Świętego Jana w Waszyngtonie. Panowały tam bardzo surowe zasady, wychowanków często poddawano karom cielesnym, takim jak chłosta i to właśnie tam Albert rozwinął w sobie skłonności masochistyczne. Przebywając w sierocińcu Fish śpiewał także w kościelnym chórze.

W 1879 roku jego matka otrzymała posadę państwową, co umożliwiło jej opiekę nad najmłodszym synem i Fish opuścił sierociniec. Mając dwanaście lat nawiązał romans z innym nastolatkiem. Partner Fisha wprowadził go w takie praktyki jak picie moczu i koprofagia. Fish zaczął poświęcać swoje weekendy na wizyty w łaźniach publicznych, gdzie mógł oglądać rozebranych chłopców.

Około 1890 roku Albert przybył do Nowego Jorku, gdzie, jak twierdził, utrzymywał się z bycia męską prostytutką. Przyznawał później, że w tym okresie zaczął dopuszczać się gwałtów na młodych chłopcach. W 1898 roku, dzięki staraniom swojej matki, Albert poślubił kobietę, młodszą od niego o 9 lat. Miał z nią sześcioro dzieci: Alberta, Annę, Gertrude, Eugene, Johna i Henry'ego.

Od 1898 roku pracował jako malarz pokojowy, przyznając później, że w tym okresie dokonał gwałtu na około setce dzieci, przeważnie chłopcach poniżej szóstego roku życia. Wtedy też kochanek Alberta zabrał go do Muzeum Figur Woskowych, gdzie kompletnie go zafascynował przekrój penisa. Zdarzenie to wpłynęło silnie na rozwój zainteresowania Fisha kastracją. Nawiązawszy romans z upośledzonym umysłowo mężczyzną Albert spróbował go wykastrować, uprzednio go wiążąc; mężczyźnie jednak udało się uciec. Po tym doświadczeniu Fish zwiększył częstotliwość swoich wizyt w domach publicznych, gdzie poddawał się niekończącym sesjom chłosty.

W 1903 roku Albert Fish został aresztowany za defraudację i skazany na pobyt w więzieniu. Wyrok odbywał w Sing Sing. W 1917 żona Fisha porzuciła go dla niejakiego Johna Straube, współlokatora Fishów. Po odejściu żony Albert zaczął słyszeć głosy. Pewnego dnia owinął się w dywan, twierdząc, że wypełnia instrukcje przekazane mu przez świętego Jana.

Morderstwa

Pierwszy mord Fish popełnił w roku 1910, na czternastolatku nazwiskiem Thomas Beden lub Kedden, w Wilmington, Delaware. Około roku 1919 Fish zadźgał umysłowo upośledzonego chłopca w Georgetown w Waszyngtonie.

Jedenastego lipca 1924 roku na farmie na Staten Island Fish napotkał bawiącą się samotnie ośmioletnią Beatrice Kiell. Zaoferował jej pieniądze w zamian za pomoc przy uprawie rabarbaru na sąsiednim polu. Beatrice i Fish prawie opuścili farmę, gdy pojawiła się pani Kiell i wygoniwszy Alberta, zabrała swoją córkę. Fish powrócił na farmę Kiellów nocą, jednak tym razem jego obecność odkrył ojciec Beatrice, John Kiell i zmusił Fisha do odejścia.

25 maja 1928 roku poszukujący pracy Edward Budd zamieścił ogłoszenie drobne w New York World. Trzy dni później w domu Buddów zjawił się Albert Fish, twierdząc, że chce zatrudnić Edwarda. Przedstawił się jako Frank Howard, farmer z Farmingdale w stanie Nowy Jork. Poznał wtedy młodszą siostrę Edwarda, dziesięcioletnią Grace. Kilka dni później zjawił się ponownie, i obiecując Edwardowi pracę, namówił państwa Budd aby pozwolili Grace iść z nim na przyjęcie urodzinowe jego siostry. Fish wyszedł wraz z Grace, by nigdy już nie powrócić.

5 września 1930 roku policja aresztowała Johna Edwarda Pope jako podejrzanego o porwanie Grace Budd. Pope spędził w areszcie 109 dni.

W listopadzie 1934 roku państwo Budd otrzymali list w którym anonimowy nadawca przyznawał się do zamordowania Grace i zjedzenia jej ciała. Udusiłem ją, potem pociąłem na małe kawałeczki, tak żebym mógł zabrać mięso do swojego mieszkania. Ugotowałem ją i zjadłem. Jak słodka i delikatna była jej mała dupcia, upieczona w piekarniku. Zajęło mi dziewięć dni by zjeść ją całą.

List był w kopercie oznaczonej małym sześciokątnym emblematem z literami "N.Y.P.C.B.A.", co oznaczało New York Private Chauffeur's Benevolent Association. Dozorca w budynku tej firmy powiedział, że wziął dla siebie nieco służbowej papeterii, ale zostawił wszystko w pokoju przy 200 East 52nd Street, kiedy się stamtąd wyprowadzał. Właścicielka pokoju stwierdziła, że Fish był niedawno w tym pokoju. Albert początkowo zgodził się iść z policjantem na posterunek, by poddać się przesłuchaniu, jednak później rzucił się na funkcjonariusza, w obu rękach dzierżąc otwarte brzytwy.

Rozbrojony i obezwładniony Fish został dostarczony na posterunek, gdzie bez większych oporów przyznał się do zamordowania Grace Budd, twierdząc przy tym, że początkowo zamierzał zabić jej brata Edwarda. Gdy po aresztowaniu Alberta jego zdjęcia ukazały się w prasie, motorniczy brooklyńskego tramwaju, Joseph Meehan rozpoznał w nim człowieka, którego widział 11 lutego 1927 roku wraz z małym chłopcem, odpowiadającym rysopisowi zaginionego Billy'ego Gafneya.

Billy Gafney i jego przyjaciel Billy Beaton zaginęli, gdy bawili się przed kamienicą na Brooklynie, w której mieszkali. Billy Beaton odnalazł się później na dachu innej kamienicy, a zapytany o to co stało się z Gafneyem odpowiedział, że zabrał go gnom (boogeyman). Ciała Billy'ego Gafneya nigdy nie znaleziono. Fish przyznał się do jego zamordowania, wyznał również, że pił jego krew i jadł jego pieczone mięso z warzywami.

Proces

Proces Alberta Fisha, oskarżonego o morderstwo z premedytacją popełnione na Grace Budd, rozpoczął się 11 marca 1935 roku. Rozprawie przewodniczył Frederick P. Close, oskarżał Elbert F. Gallagher, zaś obrońcą Fisha był James Dempsey. Proces trwał dziesięć dni. Fish na wstępie oznajmił, iż jest niepoczytalny, opowiadając sądowi o głosach, które nakazywały mu mordowanie dzieci. Zeznający biegli psychiatrzy rozwodzili się nad licznymi parafiliami Fisha: urofilią, koprofilią, pedofilią i masochizmem, nie mogli się jednak zgodzić czy oznaczają one, że oskarżony jest chory psychicznie. Obrona okazała również zdjęcie rentgenowskie miednicy Fisha, na którym widać było ponad dwanaście igieł, wbitych tam własnoręcznie przez oskarżonego. Sąd uznał Fisha za poczytalnego, winnego i skazał na śmierć.

Po ogłoszeniu wyroku Fish przyznał się do zamordowania ośmioletniego Francisa X. McDonnell na Staten Island. Francis został zgwałcony, a następnie uduszony własnymi szelkami.

Prawdopodobne ofiary

Fish był podejrzany o popełnienie innych zbrodni, choć nigdy się do nich nie przyznał. Detektyw William King wierzył, że Fish był poszukiwanym "Wampirem z Brooklynu”, seryjnym mordercą i gwałcicielem, na swe ofiary wybierającym głównie dzieci.

źródło:

http://murderpedia.org/male.F/f/fish-albert.htm

                                                                   Jedna z ofiar Fish'a

                                      Fish po aresztowaniu z detektywem William'em Kingiem

Zdjęcie rentgenowskie, na którym widoczne są igły wbijane przez Fisha w prącie, w celu                    wzmocnienia doznań seksualnych. Igły przechodziły dalej do jego pęcherza moczowego.

Aleksander (Sasza) Spesiwcew

Urodził się w Nowokuźniecku w 1970 i wychowywał w patologicznej rodzinie, w której ojciec torturował pozostałych domowników. Jako dorosły zabił swoją narzeczoną i został skazany na izolację w szpitalu psychiatrycznym, z którego po jakimś czasie go wypuszczono. Zamieszkał wtedy ze swoją matką Ludmiłą i jej dobermanem.
    

   Relacja Aleksandra z matką była wyjątkowo makabryczna. Sypiał z nią w jednym łóżku jeszcze jako nastolatek. Swego czasu Ludmiła pracowała jako pomoc w kancelarii prawnej skąd wynosiła akta pełne fotografii z miejsc zbrodni.

 

    W 1996 roku sąsiedzi wezwali hydraulika do wycieku z rury. Gdy okazało się, że problem znajduje się w mieszkaniu Spesiwcewów, a na dzwonek do drzwi nikt nie odpowiada, wyważono je w asyście milicji.

Gdy do mieszkania weszli oficerowie zastali wszędzie pełno krwi. W kuchni znaleziono miski z kawałkami ludzkich ciał. W wannie znajdowały się bezgłowe, zbezczeszczone zwłoki. Na kanapie znajdowała się niejaka Olga Galtsewa, ciężko ranna po torturach. W szpitalu zdążyła zeznać przed prokuratorem o szczegółach zbrodni, zanim zmarła po 17 godzinach.

   Olga Galtsewa z trudem opowiedziała o tym jak wraz z koleżankami została podstępem zwabiona do mieszkania Saszy i jego matki. Matka Aleksandra, robiła zakupy. Z wolą pomocy starszej kobiecie udały się z jej siatkami do mieszkania, gdzie zostały zaatakowane przez Sasze i psa. Dziewczęta były przetrzymywane przez ponad miesiąc – torturowane, głodzone, gwałcone, przykute do kaloryfera. Jedna z nich zginęła szybko na skutek zadanych obrażeń, a drugą zagryzł pies Spesiwcewów. Galtsewa została zmuszona do poćwiartowania zwłok koleżanek, by Ludmiła ugotowała z nich obiad.  Spesiwcew uciekł przez balkon, gdy usłyszał jak milicja puka do jego drzwi. Został potem schwytany, gdy próbował zgwałcić inną kobietę w jej własnym mieszkaniu. Milicja znalazła dziennik, w którym ze szczegółami opisał on morderstwa 19 dziewcząt. Spesiwcewa podejrzewa się też o wiele innych zbrodni, ale rosyjskim władzom brakuje funduszy na dochodzenie w tych sprawach.

   Spesiwcewa uznano za winnego wszystkich 19 zbrodni i skazano na karę śmierci. Jego matka  zaprzeczyła, jakoby miała jakikolwiek udział w morderstwach, ale sąd nie dał wiary jej wyjaśnieniom i została skazana na dożywocie.

    W jego domu znaleziono 82 zestawy zakrwawionych ubrań, elementy biżuterii i zdjęcia nieznanych ludzi, którzy prawdopodobnie byli jego ofiarami.

źródło:
http://nasygnale.pl/gid,13422778,img,13424840,page,7,title,Rosyjscy-seryjni-mordercy,galeria.html?ticaid=615ddb